PODCAST: Bijna dertig jaar klimaattoppen: wat is het nut?

Volgend jaar organiseert de wereld de dertigste klimaattop, in Azerbeidzjan. Ondertussen blijft de uitstoot van broeikasgassen stijgen. Hebben we eigenlijk wel wat aan die toppen?

Alsof je een festivalterrein oploopt. Zo omschrijft klimaatredacteur Maarten van Gestel een klimaattop, in een nieuwe aflevering van Trouw-podcast De Klimaatkwestie. Duizenden mensen uit de hele wereld komen bij elkaar – niet om naar muziek te luisteren, maar om samen een probleem op te lossen. 'Hoopvol' is dan ook zijn omschrijving van het evenement.

Dat is niet vaak het eerste woord dat opkomt. In de bijna dertig jaar dat we klimaattoppen organiseren, is de mensheid alleen maar meer broeikasgassen gaan uitstoten. Ook zijn er zorgen dat de fossiele industrie te veel invloed heeft. Na toppen in Egypte (2022) en de Verenigde Arabische Emiraten (2023) is de komende top in Azerbeidzjan, een land rijk aan olie- en gasbronnen. Opnieuw heeft de aankomende voorzitter lang in die sector gewerkt.

Toch ziet Van Gestel het positief in. In de podcast legt hij uit hoe uitzonderlijk het is dat zo'n tweehonderd landen het eens worden over de kleine lettertjes. Ga maar na: een contract tussen twee mensen is vaak al lastig. Daarbij kan een klimaattop die in onze ogen faalt, voor andere landen een doorbraak zijn.

De kracht van klimaattoppen werd duidelijk toen voormalig president Trump uit het verdrag van Parijs stapte, zegt de klimaatredacteur. "Feit is dat de overige landen de akkoorden ieder jaar bleven onderschrijven. Ook Rusland, ook Saoedi-Arabië. Ook de VS weer, onder Biden." En soms kan het zelfs handig zijn als een olierijk land het voortouw neemt.

Kortom, een jaarlijkse klimaattop is verre van perfect, maar mogelijk wel het belangrijkste middel dat de wereld heeft om klimaatverandering in bedwang te houden. Je krijgt bijna zin om ook naar zo'n festival te gaan.